Cruisen naar Chiang Mai, de Wat Chalermprakiat beklimmen, Lampang 05/04/2019

Van morgen begon mijn dag weer met een lekker gezond ontbijt en off course een lekkere koffie met uitzicht. Eens daarvan genoten was het tijd om uit te checken en terug op mijne scooter te kruipen met alles wat ik bij heb. Nog gauw een snelle stop bij de Pai memorial bridge of WorldWar II. En dan begon mijn tocht van een kleine 3h richting Chiang Mai. Omdat het nog redelijk vroeg was en wat fris in de bergen, was ik deze keer wel gepakt met mijn trui aan en nog had ik het af en toe wat koud. 762 bochten later kwam ik aan bij het bedrijfje om mijn scooter terug te brengen. Ik begon te voet aan mijn tocht richting de luchthaven, ohhh een starbucks, toch nog maar effe binnen springen voor een verse koffie. Het is al weer 3h geleden dus dringend tijd he. 

En hop vol goeie moed verder richting de luchthaven, maar toen passeerde ik een Songthaew, ook wel de rode taxi genoemd in Thailand. 150 Baht en een half uurtje later, door het drukke verkeer, kwam ik aan op de luchthaven van Chiang Mai. Eerst een controle passeren om dan naar de balie te gaan voor mijn auto aan te nemen die ik huur voor de rest van mijn periode in Thailand. Ik kreeg de papieren voor mijn neus alsook 2x het Bancontacttoestel.

De eerste x was voor een waarborg van 5000Baht en dan de 2e keer kwam ik achter dat het om en bij de 6400baht was om mijn auto in Bangkok te mogen afleveren. Snel telde ik het uit en dat kwam uit dat dat mij 180 euro ging kosten. Nu ja, sorry maar daar ging ik effe niet mee akkoord. Ik heb ruzie moeten maken met die mensen, uiteindelijk mijn geld terug gevraagd en gezegd dat ze een slechte beoordeling kregen van mij en dat ik ergens anders een auto ging huren (ja, als ik niet akkoord ben, ben ik hard). Maar dit leverde me wel het antwoord op: mevr als je 1 dag extra huur betaald (wat op net geen €20,00 uitkwam) dan kunnen we dat andere bedrag laten vallen. Say what??? Maar ik ging akkoord, tourlijk wel dan was ik zeker dat ik de auto redelijk goedkoop had en direct ter beschikking.

En dan de baan op.. Met de scooter links rijden was ik snel gewend, maar my god, met den auto, toch wel effe wennen. Eerst en vooral, uw pinkeraanwijzer staat nu dus ook in ene keer rechts van je stuur en uw ruitenwissers links, hoe vaak ik de verkeerde hendel gebruikt heb.. Ik kan al blij zijn dat het voor de rest een automatische auto is, waardoor ik al niet moet schakelen, hahahaha. Ik heb ook de kans gehad om een berg met weer super veel bochten, dat wel moeilijker en enger is met de auto als met de moto. Maar dan 2.5h later, na mijn auto te hebben opgehaald in de luchthaven, kwam ik aan bij de Wat Chalermprakiat. Ook wel de Tempel in de hemel genoemd.

Op mijn laatste stukje hier naartoe merkte ik al dat ik echt in de toppen van de bergen ging terecht komen. Met een bang hartje was ik aan het zoeken achter de parking om dan naar boven te klimmen. Ik was wat teleurgesteld dat ik niet zelf naar boven kon wandelen, maar als ik eenmaal met de pick-up op het punt van de trappen kwam, was ik best wel blij dat ik met de pick-up moest.

En dan begon mijn avontuur op de ijzeren trappen, neergezet op de rotsen van de berg. Damn Kim, waarom doe je jezelf dit aan. Met schrik ging ik verder, ik moest en zou dit er goed van af brengen. Na een kleine 40minuten of te wel 800m kwam ik boven, serieus zwetend van de warmte zag ik het kleinste platform, ik dacht daarmee te beginnen en zo op te bouwen. Ja mijn god, wie waagt er in godsnaam zijn leven op houten platen, die wie weet hoe lang daar al liggen of hoe rot ze zijn. Dus met een héél bang hart kroop ik erop, letterlijk kruipen, met handen de grond aanraken uit schrik, op die moment realiseerde ik me dat ik nog altijd énorm veel schrik heb van hoogtes. Met knikkende knieën en enorm trots ging ik naar mijn volgende platform, de leuning was maar enkel een bamboestaaf, pfff echt waar, een houten platform op rotsen gestapeld met daar direct onder de diepe afgrond en ik panikeerde wel weer. Mijn foto's nemen en dan met een bang hartje naar beneden kruipen. Ik had er echt wel schrik voor, ene keer op het plattere gedeelte van de berg, effe bekomen vooraleer ik verder ga. Nog 2 toppen te gaan, ik zag de eerste, weer een ijzeren trap (waar je kan door kijken) dus ik ging voor de andere. Het hoekje om en dan tussen de rotsen naar boven klauteren. Man, ik heb gevloekt, ik voelde mij zo dom. Waarom in godsnaam mijn leven zo riskeren om iets af te vinken. Te koppig om te moeten zeggen: dat heb ik niet gedaan uit schrik. Dus ik zuchtte diep en ging verder. Boven op het derde platform, aan het zweten gelijk ik weet niet wat, en eerlijk, ik denk dat het meer angst als warmte was. Ik moest dit effe kunnen delen, gauw een berichtje inspreken bij Jonathan en snel naar beneden. Trillende benen, handen en stem, nog 1 trap te gaan. Ik heb hier enorm hard afgezien. Ik voelde me ook eerder slecht als trots maar ging naar boven, wou niet teleurgesteld zijn als ik beneden kwam. Dus hop, nu ik er zelfs aan terug denk ben ik al nee aan het schudden. Ik klauterde naar boven, de ijzeren trap op naar letterlijk de spitse top van een berg en met een enorm bang hart naar beneden, ik moest blijven doorgaan want ik voelde dat ik blokkeerde. 

Terug op het platform moest ik echt bekomen vooraleer ik de 800 meter weer naar beneden nam. Nu ik in mijn hotel ben, ben ik eindelijk wel trots. Maar ik ben wel eerst moeten bekomen. De rit naar mijn hotel, 1h30min lang, ben ik aan het bekomen geweest. Ik heb me letterlijk de vraag gesteld: is dit nu iets om trots op te zijn of eerder gewoon dom dat ik mijn leven riskeerde, ja ik weet dat het veilig zou moeten zijn maar voor mij voelde dat niet zo. Maar ik werd me wel snel terug met mijn aandacht op de baan gehaald ene keer ik wilde koeien recht voor me zag op de baan. 

Maar dus, al bij al, ben ik ergens wel blij dat ik het gedaan heb, maar als je hoogtevrees hebt en dit wil doen, weeg dan goed af hoe belangrijk dit voor je is. Ik heb het kunnen afvinken op mijn lijstje, maar als ik ooit de vraag krijg om nog eens erop te kruipen, dan pas ik wel vrees ik. Nu lig ik net in mijn beddeke klaar om opt gemakske te gaan slapen. Ik hoop dat jullie toch een beetje genieten van mijn verhaal van vandaag ondanks alle schrik nog te lezen. Voor mensen zonder hoogtevrees, ik denk dat dit een enorme mooie topper en aanrader is om te doen!!

Oja de foto met de zonsondergang, als je het middelste torentje/topje ziet, daar heb ik dus gestaan!!

slaapwel en tot morgen op de begane grond weer :)